Bahasa Indonesia

Bahasa Indonesia adalah bahasa resmi Republik Indonesia^[1] dan bahasa persatuan bangsa Indonesia.^[2] Bahasa Indonesia diresmikan penggunaannya setelah Proklamasi Kemerdekaan Indonesia, tepatnya sehari sesudahnya, bersamaan dengan mulai berlakunya konstitusi. Di Timor Leste, bahasa Indonesia berstatus sebagai bahasa kerja.

Dari sudut pandang linguistik, bahasa Indonesia adalah salah satu dari banyak ragam bahasa Melayu.^[3] Dasar yang dipakai adalah bahasa Melayu Riau (wilayah Kepulauan Riau sekarang)^[4] dari abad ke-19. Dalam perkembangannya ia mengalami perubahan akibat penggunaanya sebagai bahasa kerja di lingkungan administrasi kolonial dan berbagai proses pembakuan sejak awal abad ke-20. Penamaan “Bahasa Indonesia” diawali sejak dicanangkannya Sumpah Pemuda, 28 Oktober 1928, untuk menghindari kesan “imperialisme bahasa” apabila nama bahasa Melayu tetap digunakan.^[5] Proses ini menyebabkan berbedanya Bahasa Indonesia saat ini dari varian bahasa Melayu yang digunakan di Riau maupun Semenanjung Malaya. Hingga saat ini, Bahasa Indonesia merupakan bahasa yang hidup, yang terus menghasilkan kata-kata baru, baik melalui penciptaan maupun penyerapan dari bahasa daerah dan bahasa asing.

Meskipun dipahami dan dituturkan oleh lebih dari 90% warga Indonesia, Bahasa Indonesia bukanlah bahasa ibu bagi kebanyakan penuturnya. Sebagian besar warga Indonesia menggunakan salah satu dari 748 bahasa yang ada di Indonesia sebagai bahasa ibu.^[6] Penutur Bahasa Indonesia kerap kali menggunakan versi sehari-hari (kolokial) dan/atau mencampuradukkan dengan dialek Melayu lainnya atau bahasa ibunya. Meskipun demikian, Bahasa Indonesia digunakan sangat luas di perguruan-perguruan, di media massa, sastra, perangkat lunak, surat-menyurat resmi, dan berbagai forum publik lainnya,^[7] sehingga dapatlah dikatakan bahwa Bahasa Indonesia digunakan oleh semua warga Indonesia.

Fonologi dan tata bahasa Bahasa Indonesia dianggap relatif mudah.^[8] Dasar-dasar yang penting untuk komunikasi dasar dapat dipelajari hanya dalam kurun waktu beberapa minggu.^[9]

Masa lalu sebagai bahasa Melayu

Bahasa Indonesia adalah varian bahasa Melayu, sebuah bahasa Austronesia dari cabang bahasa-bahasa Sunda-Sulawesi, yang digunakan sebagai lingua franca di Nusantara kemungkinan sejak abad-abad awal penanggalan modern.

Aksara pertama dalam bahasa Melayu atau Jawi ditemukan di pesisir tenggara Pulau Sumatera, mengindikasikan bahwa bahasa ini menyebar ke berbagai tempat di Nusantara dari wilayah ini, berkat penggunaannya oleh Kerajaan Sriwijaya yang menguasai jalur perdagangan. Istilah Melayu atau sebutan bagi wilayahnya sebagai Malaya sendiri berasal dari Kerajaan Malayu yang bertempat di Batang Hari, Jambi, dimana diketahui bahasa Melayu yang digunakan di Jambi menggunakan dialek “o” sedangkan dikemudian hari bahasa dan dialek Melayu berkembang secara luas dan menjadi beragam.

Istilah Melayu atau Malayu berasal dari Kerajaan Malayu, sebuah kerajaan Hindu-Budha pada abad ke-7 di hulu sungai Batanghari, Jambi di pulau Sumatera, jadi secara geografis semula hanya mengacu kepada wilayah kerajaan tersebut yang merupakan sebagian dari wilayah pulau Sumatera. Dalam perkembangannya pemakaian istilah Melayu mencakup wilayah geografis yang lebih luas dari wilayah Kerajaan Malayu tersebut, mencakup negeri-negeri di pulau Sumatera sehingga pulau tersebut disebut juga Bumi Melayu seperti disebutkan dalam Kakawin Nagarakretagama.

Ibukota Kerajaan Melayu semakin mundur ke pedalaman karena serangan Sriwijaya dan masyarakatnya diaspora keluar Bumi Melayu, belakangan masyarakat pendukungnya yang mundur ke pedalaman berasimilasi ke dalam masyarakat Minangkabau menjadi klan Malayu (suku Melayu Minangkabau) yang merupakan salah satu marga di Sumatera Barat. Sriwijaya berpengaruh luas hingga ke Filipina membawa penyebaran Bahasa Melayu semakin meluas, tampak dalam prasasti Keping Tembaga Laguna.

Bahasa Melayu kuno yang berkembang di Bumi Melayu tersebut berlogat “o” seperti Melayu Jambi, Minangkabau, Kerinci, Palembang dan Bengkulu. Semenanjung Malaka dalam Nagarakretagama disebut Hujung Medini artinya Semenanjung Medini.

Dalam perkembangannya orang Melayu migrasi ke Semenanjung Malaysia (= Hujung Medini) dan lebih banyak lagi pada masa perkembangan kerajaan-kerajaan Islam yang pusat mandalanya adalah Kesultanan Malaka, istilah Melayu bergeser kepada Semenanjung Malaka (= Semenanjung Malaysia) yang akhirnya disebut Semenanjung Melayu atau Tanah Melayu. Tetapi nyatalah bahwa istilah Melayu itui berasal dari Indonesia. Bahasa Melayu yang berkembang di sekitar daerah Semenanjung Malaka berlogat “e”.

Kesultanan Malaka dimusnahkan oleh Portugis tahun 1512 sehingga penduduknya diaspora sampai ke kawasan timur kepulauan Nusantara. Bahasa Melayu Purba sendiri diduga berasal dari pulau Kalimantan, jadi diduga pemakai bahasa Melayu ini bukan penduduk asli Sumatera tetapi dari pulau Kalimantan. Suku Dayak yang diduga memiliki hubungan dengan suku Melayu kuno di Sumatera misalnya Dayak Salako, Dayak Kanayatn (Kendayan), dan Dayak Iban yang semuanya berlogat “a” seperti bahasa Melayu Baku.

Penduduk asli Sumatera sebelumnya kedatangan pemakai bahasa Melayu tersebut adalah nenek moyang suku Nias dan suku Mentawai. Dalam perkembangannya istilah Melayu kemudian mengalami perluasan makna, sehingga muncul istilah Kepulauan Melayu untuk menamakan kepulauan Nusantara.

Secara sudut pandang historis juga dipakai sebagai nama bangsa yang menjadi nenek moyang penduduk kepulauan Nusantara, yang dikenal sebagai rumpun Indo-Melayu terdiri Proto Melayu (Melayu Tua/Melayu Polinesia) dan Deutero Melayu (Melayu Muda). Setelah mengalami kurun masa yang panjang sampai dengan kedatangan dan perkembangannya agama Islam, suku Melayu sebagai etnik mengalami penyempitan makna menjadi sebuah etnoreligius (Muslim) داخل واقعی نیز دستخوش ادغام چند عنصر قومی.

M. مهر و موم Ontatok, یک هنرمند, انسان و مورخ به شرح زیر توضیح می دهد: “جناح مالایی (قومیت, قبیله), از شجره نامه مانند بسیاری دیگر قبایل قابل مشاهده نیست. در مالزی, هنوز هم التماس کرد هجوم آوردند هجوم آوردند مالایی هر چند پدرانشان جاوا, Mandailaing, های Bugis, پرچ و بیشتر. بعضی از نقاط در شمال سوماترا, چند جامعه که ادعا تبار باتاکی مردم کامپونگ وجود دارد – مالزی

سریویجایا از قرن 7 میلادی شناخته شده است به لباس مالایی (به عنوان مالایی کونا) به عنوان یک زبان دولت. پنج کتیبه های باستانی پیدا شده در جنوب سوماترا میراث وامواژهها پراکنده مالایی از زبان سانسکریت بود, یک زبان هند و اروپایی از شاخه هند و ایرانی. رسیدن به استفاده از این زبان به طور گسترده ای به اندازه کافی شناخته شده است, دلیل آن را نیز اسناد قرن بعدی در جاوا یافت^[10] و جزیره لوزون.^[11] کلمات مانند SAMUDRA, زن, راجا, پسر, سر, ازدواج کردن, و شیشه وارد شده در دوره تا قرن 15 میلادی.

با آغاز قرن 15 پیشرفت فرم است که به عنوان یک کلاسیک مالایی (کلاسیک مالایی یا قرون وسطی مالایی). این فرم توسط مالاکا سلطان استفاده, توسعه که بعدها به عنوان نامیده می شد قد مالایی. استفاده از آن در میان خانواده سلطنتی اطراف سوماترا محدود, Jawa, و شبه جزیره مالایا.^{[مراجع?]} گزارش پرتغالی, به عنوان مثال با تومه پیرس, ذکر هر زبان قابل فهم برای همه معامله گران در سوماترا و جاوا. ماژلان گزارش به بردگان از مجمع الجزایر که مترجمین در منطقه تبدیل شده اند. Ciri paling menonjol dalam ragam sejarah ini adalah mulai masuknya kata-kata pinjaman dari bahasa Arab dan bahasa Parsi, sebagai akibat dari penyebaran agama Islam yang mulai masuk sejak abad ke-12. Kata-kata bahasa Arab seperti masjid, kalbu, kitab, kursi, selamat, dan kertas, serta kata-kata Parsi seperti anggur, cambuk, dewan, saudagar, tamasya, dan tembakau masuk pada periode ini. Proses penyerapan dari bahasa Arab terus berlangsung hingga sekarang.

Kedatangan pedagang Portugis, diikuti oleh Belanda, اسپانیا, dan Inggris meningkatkan informasi dan mengubah kebiasaan masyarakat pengguna bahasa Melayu. Bahasa Portugis banyak memperkaya kata-kata untuk kebiasaan Eropa dalam kehidupan sehari-hari, seperti gereja, sepatu, sabun, meja, bola, bolu, dan jendela. Bahasa Belanda terutama banyak memberi pengayaan di bidang administrasi, kegiatan resmi (misalnya dalam upacara dan kemiliteran), dan teknologi hingga awal abad ke-20. Kata-kata seperti asbak, polisi, kulkas, knalpot, dan stempel adalah pinjaman dari bahasa ini.

Bahasa yang dipakai pendatang dari Cina juga lambat laun dipakai oleh penutur bahasa Melayu, akibat kontak di antara mereka yang mulai intensif di bawah penjajahan Belanda. Sudah dapat diduga, kata-kata Tionghoa yang masuk biasanya berkaitan dengan perniagaan dan keperluan sehari-hari, seperti pisau, tauge, tahu, loteng, teko, tauke, dan cukong.

Jan Huyghen van Linschoten pada abad ke-17 dan Alfred Russel Wallace pada abad ke-19 menyatakan bahwa bahasa orang Melayu/Melaka dianggap sebagai bahasa yang paling penting di “dunia timur”.^[12] استفاده گسترده از زبان مالایی به تولید انواع واریانس محلی و زمانی. استفاده تجاری از زبان مالایی در بنادر مختلف کشور مخلوط با پرتغالی, زبان چینی, و همچنین از زبان های محلی. روند Pidginisasi در شهرستانها چند پورت در منطقه شرق مجمع الجزایر رخ می دهد, به عنوان مثال در مانادو, Ambon, و Kupang. مردم چین در Semarang و سورابایا همچنین با استفاده از یک نوع از پیجین مالایی. همچنین چینی مالایی در باتاویا وجود دارد. انواع دیگری از دومی به جای عنوان زبان تدریس برای برخی از روزنامه برای اولین بار در مالایی استفاده (پس از پایان قرن 19).^[13] این گونه های مختلف محلی به طور کلی نامیده می شوند بازار مالایی زبان محققان.

دستیابی به موفقیت مهم رخ داده است که در وسط کاخ قرن 19 رجا علی حاجی از ریائو-جوهور (جزء به جزء مالاکا سلطان) menulis kamus ekabahasa untuk bahasa Melayu. Sejak saat itu dapat dikatakan bahwa bahasa ini adalah bahasa yang full-fledged, sama tinggi dengan bahasa-bahasa internasional pada masa itu, karena memiliki kaidah dan dokumentasi kata yang terdefinisi dengan jelas.

Hingga akhir abad ke-19 dapat dikatakan terdapat paling sedikit dua kelompok bahasa Melayu yang dikenal masyarakat Nusantara: bahasa Melayu Pasar yang kolokial dan tidak baku serta bahasa Melayu Tinggi yang terbatas pemakaiannya tetapi memiliki standar. Bahasa ini dapat dikatakan sebagai lingua franca, tetapi kebanyakan berstatus sebagai bahasa kedua atau ketiga. Kata-kata pinjaman

Bahasa Indonesia

Pemerintah kolonial Hindia-Belanda menyadari bahwa bahasa Melayu dapat dipakai untuk membantu administrasi bagi kalangan pegawai pribumi karena penguasaan bahasa Belanda para pegawai pribumi dinilai lemah. Dengan menyandarkan diri pada bahasa Melayu Tinggi (karena telah memiliki kitab-kitab rujukan) sejumlah sarjana Belanda mulai terlibat dalam standardisasi bahasa. Promosi bahasa Melayu pun dilakukan di sekolah-sekolah dan didukung dengan penerbitan karya sastra dalam bahasa Melayu. Akibat pilihan ini terbentuklah “embrio” bahasa Indonesia yang secara perlahan mulai terpisah dari bentuk semula bahasa Melayu Riau-Johor.

Pada awal abad ke-20 perpecahan dalam bentuk baku tulisan bahasa Melayu mulai terlihat. Pada tahun 1901, Indonesia (sebagai Hindia-Belanda) mengadopsi ejaan Van Ophuijsen dan pada tahun 1904 Persekutuan Tanah Melayu (kelak menjadi bagian dari Malaysia) di bawah Inggris mengadopsi ejaan Wilkinson.^[12] Ejaan Van Ophuysen diawali dari penyusunan Kitab Logat Melayu (dimulai tahun 1896) van Ophuijsen, dibantu oleh Nawawi Soetan Ma’moer dan Moehammad Taib Soetan Ibrahim.

Intervensi pemerintah semakin kuat dengan dibentuknya Commissie voor de Volkslectuur (“Komisi Bacaan Rakyat” – KBR) به 1908. Kelak lembaga ini menjadi Balai Poestaka. Pada tahun 1910 komisi ini, di bawah pimpinan D.A. Rinkes, melancarkan program Taman Poestaka dengan membentuk perpustakaan kecil di berbagai sekolah pribumi dan beberapa instansi milik pemerintah. Perkembangan program ini sangat pesat, dalam dua tahun telah terbentuk sekitar 700 perpustakaan.^[14] Bahasa Indonesia secara resmi diakui sebagai “bahasa persatuan bangsa” pada saat Sumpah Pemuda tanggal 28 Oktober 1928. Penggunaan bahasa Melayu sebagai bahasa nasional atas usulan Muhammad Yamin, seorang politikus, sastrawan, dan ahli sejarah. Dalam pidatonya pada Kongres Nasional kedua di Jakarta, Yamin mengatakan,

“اشاره به آینده از زبان در اندونزی و ادبیات آن, تنها دو زبان است که تصور می شود به زبان ملی جاوه و مالایی است. اما از دو زبان, مالایی بود دیر یا زود تبدیل خواهد شد زبان میانجی یا زبان وحدت.”^[15]

توسعه بیشتر از زبان و ادبیات اندونزی به شدت توسط نویسندگان مینغکاباو تحت تاثیر قرار بود, مانند MARAH روسلی, عبد MUIS, فقط Sutan اسکندر, Sutan Alisyahbana, Hamka, رستم افندی, Idrus, و اصول. شاعران بسیاری از پر کردن و افزایش لغات, sintaksis, یا مورفولوژی اندونزی.^[16]

رویدادهای مهم

سبک نوشتن این مقاله یا بخش است کمتر مناسب برای ویکیپدیا و یا. لطفا صفحه بحث مراجعه کنید. همچنین نگاه کنید به راهنمای برای نوشتن مقالههای بهتر.

 

• سال 1908 pemerintah kolonial mendirikan sebuah badan penerbit buku-buku bacaan yang diberi nama Commissie voor de Volkslectuur (Taman Bacaan Rakyat), yang kemudian pada tahun 1917 diubah menjadi Balai Pustaka. Badan penerbit ini menerbitkan novel-novel, seperti Siti Nurbaya dan Salah Asuhan, buku-buku penuntun bercocok tanam, penuntun memelihara kesehatan, yang tidak sedikit membantu penyebaran bahasa Melayu di kalangan masyarakat luas.
• Tanggal 16 Juni 1927 Jahja Datoek Kajo menggunakan bahasa Indonesia dalam pidatonya. Hal ini untuk pertamakalinya dalam sidang Volksraad, seseorang berpidato menggunakan bahasa Indonesia.^[17]
• Tanggal 28 Oktober 1928 secara resmi Muhammad Yamin mengusulkan agar bahasa Melayu menjadi bahasa persatuan Indonesia.
• سال 1933 berdiri sebuah angkatan sastrawan muda yang menamakan dirinya sebagai Pujangga Baru yang dipimpin oleh Sutan Takdir Alisyahbana.
• سال 1936 Sutan Takdir Alisyahbana menyusun Tatabahasa Baru Bahasa Indonesia.
• Tanggal 25-28 Juni 1938 dilangsungkan Kongres Bahasa Indonesia I di Solo. Dari hasil kongres itu dapat disimpulkan bahwa usaha pembinaan dan pengembangan bahasa Indonesia telah dilakukan secara sadar oleh cendekiawan dan budayawan Indonesia saat itu.
• Tanggal 18 Agustus 1945 ditandatanganilah Undang-Undang Dasar 1945, yang salah satu pasalnya (Pasal 36) menetapkan bahasa Indonesia sebagai bahasa negara.
• Tanggal 19 Maret 1947 diresmikan penggunaan ejaan Republik sebagai pengganti ejaan Van Ophuijsen yang berlaku sebelumnya.
• Tanggal 28 Oktober s.d 2 November 1954 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia II di Medan. Kongres ini merupakan perwujudan tekad bangsa Indonesia untuk terus-menerus menyempurnakan bahasa Indonesia yang diangkat sebagai bahasa kebangsaan dan ditetapkan sebagai bahasa negara.
• Tanggal 16 Agustus 1972 H. M. Soeharto, Presiden Republik Indonesia, meresmikan penggunaan Ejaan Bahasa Indonesia yang Disempurnakan (EYD) melalui pidato kenegaraan di hadapan sidang DPR yang dikuatkan pula dengan Keputusan Presiden No. 57 tahun 1972.
• Tanggal 31 Agustus 1972 Menteri Pendidikan dan Kebudayaan menetapkan Pedoman Umum Ejaan Bahasa Indonesia yang Disempurnakan dan Pedoman Umum Pembentukan Istilah resmi berlaku di seluruh wilayah Indonesia (Wawasan Nusantara).
• Tanggal 28 Oktober s.d 2 November 1978 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia III di Jakarta. Kongres yang diadakan dalam rangka memperingati Sumpah Pemuda yang ke-50 ini selain memperlihatkan kemajuan, pertumbuhan, dan perkembangan bahasa Indonesia sejak tahun 1928, juga berusaha memantapkan kedudukan dan fungsi bahasa Indonesia.
• Tanggal 21-26 November 1983 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia IV di Jakarta. Kongres ini diselenggarakan dalam rangka memperingati hari Sumpah Pemuda yang ke-55. Dalam putusannya disebutkan bahwa pembinaan dan pengembangan bahasa Indonesia harus lebih ditingkatkan sehingga amanat yang tercantum di dalam Garis-Garis Besar Haluan Negara, yang mewajibkan kepada semua warga negara Indonesia untuk menggunakan bahasa Indonesia dengan baik dan benar, dapat tercapai semaksimal mungkin.
• Tanggal 28 Oktober s.d 3 November 1988 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia V di Jakarta. Kongres ini dihadiri oleh kira-kira tujuh ratus pakar bahasa Indonesia dari seluruh Indonesia dan peserta tamu dari negara sahabat seperti Brunei Darussalam, Malaysia, Singapura, Belanda, آلمانی, dan Australia. Kongres itu ditandatangani dengan dipersembahkannya karya besar Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa kepada pencinta bahasa di Nusantara, yakni Kamus Besar Bahasa Indonesia dan Tata Bahasa Baku Bahasa Indonesia.
• Tanggal 28 Oktober s.d 2 November 1993 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia VI di Jakarta. Pesertanya sebanyak 770 pakar bahasa dari Indonesia dan 53 peserta tamu dari mancanegara meliputi Australia, Brunei Darussalam, آلمانی, Hongkong, India, ایتالیا, ژاپن, روسیه, Singapura, Korea Selatan, dan Amerika Serikat. Kongres mengusulkan agar Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa ditingkatkan statusnya menjadi Lembaga Bahasa Indonesia, serta mengusulkan disusunnya Undang-Undang Bahasa Indonesia.
• Tanggal 26-30 Oktober 1998 diselenggarakan Kongres Bahasa Indonesia VII di Hotel Indonesia, Jakarta. Kongres itu mengusulkan dibentuknya Badan Pertimbangan Bahasa.

Penyempurnaan ejaan

Ejaan-ejaan untuk bahasa Melayu/Indonesia mengalami beberapa tahapan sebagai berikut:

Ejaan van Ophuijsen

این زبان مالایی املا جستجوگر با حروف لاتین است. چارلز ون Ophuijsen توسط نووی Soetan Manyangadze و Moehammad Soetan ابراهیم طیب کمک وارد در این املایی جدید 1896. دستورالعمل دستور زبان است که شناخته شده به نام هجی Ophuijsen ون شد رسما توسط دولت استعماری در به رسمیت شناخته شد 1901. از ویژگی های این طلسم است:

1. نامه من برای تمایز بین حروف i به عنوان پسوند و به همین دلیل باید خود را با چنین واکه مرکب بیان می شود mulai با شلوغ. نیز استفاده می شود به نوشتن نامه y در Soerabaia.
2. نامه j برای نوشتن کلمات جانگ, نقطه مرگ, عواطف, اطلاعیه.
3. نامه OE برای نوشتن کلمات معلم, بنابر این, oemoer, اطلاعیه.
4. علامت تفکیک, مانند کما و علائم العین Trema, برای نوشتن کلمات ma'moer, "حس, TA:, اما, اطلاعیه.

جمهوری املایی

املا در پرده برداری شد 19 Maret 1947 جایگزین املای قبلی. Ejaan ini juga dikenal dengan nama ejaan Soewandi. Ciri-ciri ejaan ini yaitu:

1. نامه OE diganti dengan u pada kata-kata guru, itu, umur, اطلاعیه.
2. Bunyi hamzah dan bunyi sentak ditulis dengan k pada kata-kata tak, سپس, rakjat, اطلاعیه.
3. Kata ulang boleh ditulis dengan angka 2 seperti pada kanak2, ber-jalan2, ke-barat2-an.
4. Awalan di– dan kata depan di kedua-duanya ditulis serangkai dengan kata yang mendampinginya.

[sunting] Ejaan Melindo (Melayu Indonesia)

Konsep ejaan ini dikenal pada akhir tahun 1959. Karena perkembangan politik selama tahun-tahun berikutnya, diurungkanlah peresmian ejaan ini.

Ejaan Bahasa Indonesia Yang Disempurnakan (EYD)

Ejaan ini diresmikan pemakaiannya pada tanggal 16 Agustus 1972 oleh Presiden Republik Indonesia. Peresmian itu berdasarkan Putusan Presiden No. 57, سال 1972. Dengan EYD, ejaan dua bahasa serumpun, yakni Bahasa Indonesia dan Bahasa Malaysia, semakin dibakukan.

Perubahan:

Indonesia (pra-1972)	Malaysia (pra-1972)	Sejak 1972
TJ	ch	c
dj	j	j
ch	kh	kh
nj	ny	ny
sj	sh	sy
j	y	y
oe*	u	u

Catatan: سال 1947 “OE” sudah digantikan dengan “u”.

فهرستی از کلمات وام در اندونزی

اندونزی یک زبان که باز می شود است. نکته این است که این زبان ها جذب کلمات از زبان های دیگر.

زبان اصلی	تعداد کلمات
Belanda	3.280 kata
Inggris	1.610 kata
عرب	1.495 kata
زبان سانسکریت-جاوه	677 kata
چینی	290 kata
پرتغالی	131 kata
تامیل	83 kata
پارسی	63 kata
هندی	7 kata
بومی: Jawa, سوندا, DLL.	…

منبع: این کتاب با عنوان “جذب واژه نامه در اندونزی” (1996) گردآوری شده توسط مرکز توسعه زبان (اکنون به نام مرکز زبان).

طبقه بندی

اندونزی از جمله اعضای زیر گروه مالایی-پلینزی از زبان Malayo-پلینزی که به نوبه خود شاخه ای از زبانهای آسترونزیایی است. به گزارش سایت ائتنولوگ, اندونزی است که در گویش مالایی ریائو صحبت در شمال شرق سوماترا بر اساس

توزیع جغرافیایی

اندونزیایی در سراسر اندونزی صحبت, هر چند به طور گسترده ای در مناطق شهری استفاده (مانند در جاکارتا، گویش و لهجه Betawi).

استفاده از زبان در منطقه معمولا رسمی تر, و اغلب جمع گویش و لهجه در منطقه اندونزی صحبت. برای برقراری ارتباط با افراد دیگر به daerahlah زبان گاهی اوقات به عنوان جایگزینی برای اندونزی استفاده پوشش داده شود.

مقام

اندونزی است یک موقعیت بسیار مهم است که در بیان:

1. سوم تعهد جوانان متعهد 1928 با صدای, "ما پسران و دختران اندونزی به حمایت از زبان ملی, باهاسا اندونزی.
2. قانون اساسی جمهوری اندونزی 1945 XV باب (پرچم, Bahasa, و نماد ملی, و سرود ملی) Pasal 36 می گوید که "زبان ملی باهاسا اندونزی".

هر دو از این, موقعیت اندونزی به عنوان:

1. زبان ملی, موقعیت خود را بالاتر از زبان های منطقه ای.
2. زبان ملی (زبان رسمی جمهوری اندونزی)

Fonologi

اندونزی است 26 fonem yaitu 21 huruf mati dan 5 huruf hidup. Di samping itu sistem tata bahasanya sederhana, di mana:

Vokal

	جلو	متوسط	عقب
بسته	ı		U
وسط	e	ə	o
تقریبا باز	(ɛ)		(ɔ)
باز	a

اندونزی نیز دارای واکه مرکب / AI /, /در /, دن / OI /. Namun, در چنین یک هجا بسته هوا واکه دوم به عنوان یک ادغام تلفظ

همخوان

	لب	دندان	آسمان2 سخت	آسمان2 نرم	شکاف صدا
خیشومی	m	n	ɲ	ŋ
انقطاع	ص ب	تی D	ج ɟ	کیلوگرم	ʔ
صدای فش فش	(f)	s (z)	(ç)	(x)	h
لرزش / طرف		L R
تقریبا	w		j

• خواننده در پرانتز allophones است در حالی که صامت در پرانتز واج وام هستند و تنها در جذب کلمه ظاهر می شود.
• /K /, /پ/, دن / T / diaspirasikan tidak
• /t/ dan /d/ adalah konsonan gigi bukan konsonan rongga gigi seperti di dalam bahasa Inggris.
• /k/ pada akhir suku kata menjadi konsonan letup celah suara
• Penekanan ditempatkan pada suku kata kedua dari terakhir dari kata akar. Namun apabila suku kata ini mengandung pepet maka penekanan pindah ke suku kata terakhir.

Sistem Penulisan

Huruf besar	Huruf kecil	IPA	Huruf besar	Huruf kecil	IPA
A	a	/ɑː/	N	n	/n/
B	ب	/b/	O	o	/ɔ, o/
C	c	/tʃ/	پ	p	/پ/
D	d	/d/	Q	q	/q/
E	e	/e, ɛ/	R	r	/r/
F	f	/f/	S	s	/s/
G	g	/ɡ/	T	t	/t/
H	h	/h/	U	u	/u/
من	i	/i/	V	v	/v, ʋ/
J	j	/dʒ/	در	w	/w/
K	k	/K /	X	x	/ks/
L	l	/l/	Y	y	/j/
M	m	/m/	Z	z	/z/

Tata bahasa

Dibandingkan dengan bahasa-bahasa Eropa, bahasa Indonesia tidak menggunakan kata bergender. Sebagai contoh kata ganti seperti “dia” tidak secara spesifik menunjukkan apakah orang yang disebut itu lelaki atau perempuan. Hal yang sama juga ditemukan pada kata seperti “adik” و “pacar” sebagai contohnya. برای توضیح یک جنسیت, صفت باید اضافه شود, “برادر” sebagai contohnya.

همچنین کلمه رابطه جنسی وجود دارد, مانند به عنوان مثال “دختر” و “پسر”. کلماتی مانند اینها معمولا از زبان های دیگر جذب. در مورد بالا, کلمه دوم از زبان سانسکریت از طریق جاوه باستان جذب.

تکرار برای تغییر یک اسم به یک صورت جمع استفاده شده است (حلقه گفت), اما تنها در صورتی که تعداد در زمینه درگیر نیست. Sebagai contoh “هزار نفر” گفته شده, bukan “هزار نفر”. کلمه عود همچنین دارای بسیاری از کاربردهای دیگر, به اسم نه محدود.

اندونزی با استفاده از دو نوع ضمیر اول شخص جمع, yaitu “kami” و “ما”. “ما” ضمیر منحصر به فرد است، که به معنی به استثنای طرف, در حالیکه “ما” است ضمیر فراگیر به این معنی که یک گروه از مردم به نام شامل مخاطب.

جمله بندی یعنی پایه تم – مسند – هدف (SPO), هر چند جمله بندی دیگر نیز ممکن است. فعل در زبان berinfleksikan به مردم و یا تعدادی از افراد و اشیاء نیست. اندونزی نیز نمی داند چه وقت (سفت). زمان با اضافه کردن الظرف زمان بیان (seperti, “دیروز” یا “فردا”), و یا دستورالعمل های دیگر مانند “قبلا” یا “هنوز رتبهدهی نشده است”.

با دستور زبان نسبتا ساده اندونزی پیچیدگی خود را, یعنی استفاده از پیشوند که ممکن است کاملا گیج کننده برای افرادی که برای اولین بار از یادگیری اندونزی.

Awalan, akhiran, و درج

اندونزی است بسیاری از پیشوند, akhiran, و درج, هر دو زبان اصلی مجمع الجزایر و یا گرفته شده از زبانهای خارجی.

Awalan	تابع (framer)	تغییر شکل	اتصال
ber-	کلمات	بودن-; خوب-	در هر-
داشتن-	کلمات; وصفی	در برابر; تلفن-	ke-
منگ-	کلمات (فعال)	رسانهها; مردان-; غشاء; منو-	دی; حین; گاهی اوقات; شما;
di-	کلمات (غیر فعال)		منگ-
ke-	انتصاب; عددی; کلمات (گفتگو)		داشتن-
در هر-	کلمات; انتصاب	حین; توسط-	ber-
پنگ-	انتصاب	حین; خودکار-; توسعه; کف-	منگ-
است-	klitika; قیدها
که-, شما-	کلمات (فعال)		به من-

[sunting] گویش و زبان تنوع

همچنین نگاه: انواع مالایی

Pada keadaannya bahasa Indonesia menumbuhkan banyak varian yaitu varian menurut pemakai yang disebut sebagai dialek dan varian menurut pemakaian yang disebut sebagai ragam bahasa.

Dialek dibedakan atas hal ihwal berikut:

1. Dialek regional, yaitu rupa-rupa bahasa yang digunakan di daerah tertentu sehingga ia membedakan bahasa yang digunakan di suatu daerah dengan bahasa yang digunakan di daerah yang lain meski mereka berasal dari eka bahasa. Oleh karena itu, dikenallah bahasa Melayu dialek Ambon, dialek Jakarta (Betawi), atau bahasa Melayu dialek Medan.
2. Dialek sosial, yaitu dialek yang digunakan oleh kelompok masyarakat tertentu atau yang menandai tingkat masyarakat tertentu. Contohnya dialek wanita dan dialek remaja.
3. Dialek temporal, yaitu dialek yang digunakan pada kurun waktu tertentu. نمونه هایی از گویش مالایی Srivijaya و گویش از مالایی عبدالله.
4. Idiolek, که ویژگی های کلی یک زبان. حتی اگر همه ما اندونزی صحبت, ما هر کدام ویژگی های شخصی در تلفظ, باهاسا تاتا, و یا انتخاب کلمه و ثروت.

تنوع زبان ها در اندونزی عظیم و نامحدود. پس از آن, آن بر اساس موضوع تقسیم, مذاکرات واسطه, و روابط antarpembicara.

انواع زبان با توجه به پوشش موضوع:

1. قوانین مختلف
2. تنوع روزنامه نگاری
3. تنوع علمی
4. ادبیات گسترده ای

انواع زبان با توجه به antarpembicara رابطه تقسیم بر:

1. زبان گفتاری, متشکل از:
   1. گفتگو گسترده
   2. سخنرانی گسترده
   3. انواع موضوعات
   4. مرحله گسترده
2. هیئت مدیره گسترده, متشکل از:
   1. تنوع فنی
   2. قوانین مختلف
   3. سوابق گسترده
   4. مکاتبات گسترده ای

در واقع،, زبان استاندارد می توانید برای تمام اهداف مورد استفاده قرار گیرد, اما فقط برای:

1. ارتباط رسمی
2. گفتمان فنی
3. pembicaraan di depan khalayak ramai
4. pembicaraan dengan orang yang dihormati

Selain keempat penggunaan tersebut, dipakailah ragam bukan baku.

منبع