Sastra Inggris Kuno

Sastra Anglo-Saxon หรือ sastra Inggris Kuno meliputi sastra yang ditulis dalam bahasa Inggris Kuno pada periode pasca Romawi dari kurang lebih pertengahan abad ke-5 sampai pada Penaklukan Norman tahun 1066. Karya-karya ini mencakup genre seperti sajak wiracarita, hagiografi, khotbah, terjemahan Alkitab, undang-undang, kronik, teka-teki, dan lain-lain. Secara total ada sekitar 400 manuskrip yang terlestarikan dari masa ini, sebuah korpus penting baik bagi khalayak ramai atau para peneliti.

Beberapa karya penting termasuk syair Beowulf, yang telah mencapai status wiracarita nasional di Britania. Kronik Anglo-Saxon merupakan koleksi awal sejarah Inggris. Himne Cædmon dari abad ke-7 adalah salah satu tulisan tertua dalam bahasa Inggris yang terlestarikan.

Sastra Inggris Kuno telah melampaui beberapa periode penelitian yang berbeda-beda. Pada abad ke-19 dan abad ke-20 awal, fokusnya terutama ialah akar Jermanik bahasa Inggris, lalu aspek kesusastraannya mulai ditekankan, dan dewasa ini fokusnya terutama pada paleografi dan naskah manuskripnya sendiri: para peneliti mendiskusikan beberapa isyu seperti: pentarikhan manuskrip, asal, penulisan, dan hubungan antara budaya Anglo-Saxon atau Inggris Kuno dengan benua Eropa secara umum pada Abad Pertengahan.

Tinjauan umum

Banyak manuskrip yang terlestarikan dari periode Anglo-Saxon yang berlangsung selama 600 tahun. Sebagian besar dari semuanya ditulis pada masa 300 tahun terakhir (abad ke-9 – abad ke-11), baik dalam bahasa Latin maupun bahasa rakyat. Bahasa Inggris Kuno termasuk bahasa rakyat yang terlama sudah dituliskan. Bahasa Inggris Kuno, dalam bentuk tertulis mulai sebagai kebutuhan praktis setelah adanya invasi Denmark. Para petinggi gereja mulai khawatir bahwa dengan jatuhnya pengetahuannya akan bahasa Latin, nanti tidak ada yang bisa membaca karya mereka. Begitu pula Raja Alfred yang Agung (849–899), yang ingin menguri-uri Budaya Inggris, meratapi keadaan memprihatinkan dari pendidikan Latin:

“

Swæ clæne hio wæs oðfeallenu on Angelcynne ðæt swiðe feawa wæron bihionan Humbre ðe hiora ðeninga cuðen understondan on Englisc oððe furðum an ærendgewrit of Lædene on Englisc areccean; ond ic wene ðæte noht monige begiondan Humbre næren.

”

“

Keterpurukan pendidikan di Inggris sungguh umum sehingga hanya sedikit saja di tepi Humber di sini yang bisa … menerjemahkan sebuah surat Latin ke bahasa Inggris; dan saya yakin bahwa sebelumnya juga tidak ada di tepi lain Humber (Pastoral Care, pengantar).

”

Raja Alfred mengamati bahwa meskipun hanya sedikit sekali yang bisa membaca bahasa Latin, masih banyak yang bisa membaca bahasa Inggris Kuno. Maka ia mengusulkan bahwa para siswa diajari bahasa Inggris Kuno, dan mereka yang prestasinya bagus, diperbolehkan untuk meneruskan mempelajari bahasa Latin. Dengan ini banyak teks yang terlestarikan adalah teks-teks khas pengajaran dan teks kuliah.

Secara total, jumlah manuskrip yang terlestarikan adalah sekitar 400 yang mengandung teks dalam bahasa Inggris Kuno, 189 dari semua ini dianggap manuskrip utama. Naskah-naskah manuskrip ini telah dihargai semenjak abad ke-16, baik untuk nilai sejarah dan keindahan estetika manuskrip-manuskrip ini secara fisik dengan bentuk-bentuk huruf yang seragam dan unsur-unsur dekoratifnya karena banyak naskah ini merupakan naskah bersungging.

Tidak semua teks-teks ini bisa dianggap teks kesusastraan; beberapa hanyalah daftar nama atau latihan menulis saja. Teks-teks yang bisa mewakili karya sastra yang cukup besar, bisa disenaraikan di sini menurut jumlahnya: khotbah dan kehidupan orang-orang suci (yang paling banyak), terjemahan Alkitab; karya-karya terjemahan dari bahasa Latin yang ditulis oleh Bapa-Bapa Gereja; kronik-kronik Anglo-Saxon dan karya-karya naratif sejarah; hukum, surat waris dan dokumen hukum lainnya; karya-karya mengenai tata bahasa, obat-obatan, geografi; dan terakhir tapi bukan yang paling tidak penting, puisi.

Hampir semua penulis karya-karya ini adalah anonim, dengan beberapa perkecualian.

Penelitian pada abad ke-20 terutama berfokus kepada pentarikhan manuskrip (para peneliti abad ke-19 memiliki kecenderungan untuk mentarikh manuskrip-manuskrip ini lebih tua daripada yang ditemukan para peneliti modern). Dalam menemukan tempat-tempat manuskrip ini disalin, para peneliti menemukan ada tujuh skriptorium utama: Winchester, Exeter, Worcester, Abingdon, Durham, dan dua tempat di Canterbury Christ Church dan St. Augustine. Mereka juga telah mengindentifikasikan dialek-dialek regional yang dipakai: dialek Inggris Kuno Northumbria, Mercia, Kent, Saxon Barat, (yang terakhir ini adalah dialek utama).

Puisi Inggris Kuno

Puisi Inggris Kuno dibagi menjadi dua jenis, puisi heroik pra-Kristen Jermanik dan puisi Kristen. Secara sebagian besar puisi-puisi ini terlestarikan dalam empat manuskrip. Manuskrip pertama disebut sebagai Naskah Junius (juga dikenal sebagai Naskah Caedmon), yang merupakan sebuah antologi puisi bersungging. Manuskrip kedua disebut Buku Exeter, juga merupakan sebuah antologi, dan terletak di Katedral Exeter karena telah dihibahkan ke sana semenjak abad ke-11. Manuskrip ketiga disebut Buku Vercelli, sebuah campuran antara puisi dan prosa. Buku ini sekarang terletak di Vercelli, Italia. Sampai sekarang belum ada yang bisa memastikan mengapa buku ini bisa sampai di Italia dan masih merupakan bahan perdebatan. Manuskrip keempat adalah Codex Nowell, yang juga merupakan campuran antara prosa dan puisi.

Bangsa Inggris Kuno tidak meninggalkan kaidah puisi atau sistem eksplisit; semua yang kita ketahui mengenai puisi pada masa ini ialah berdasarkan analisis modern. Teori pertama yang diterima secara luas disusun oleh Eduard Sievers (1885). Ia membedakan lima pola aliterasi yang berbeda-beda. Teori John C. Pope (1942), yang menggunakan notasi musik untuk melacak lima pola, telah diterima di beberapa kalangan; beberapa tahun sekali sebuah teori baru muncul dan topik ini masih tetap diperdebatkan secara hangat.

Pengertian yang paling populer dan dikenal luas mengenai puisi Inggris Kuno masih tetap teori sajak aliterasi Sievers. Sistem ini berdasarkan aksen, aliterasi, kuantitas vokal, dan pola aksentuasi berdasarkan suku kata. Sistem ini terdiri atas lima permutasi pada sebuah skema sajak dasar; sembarang dari lima jenis ini bisa dipakai pada semua bentuk puisi. Sistem ini diwarisi dari sistem serupa pada bahasa Jermanik tua lainnya. Dua majas yang secara umum ditemukan pada puisi Inggris Kuno adalah kenning, sebuah frasa formulais yang melukiskan sesuatu menggunakan istilah lainnya (misalkan dalam Beowulf, lautan disebut sebagai “jalan angsa”) และ litotes, sebuah eufemisme dramatis yang dipakai oleh sang penulis untuk mendapatkan efek dramatis.

Secara kasar, bait-bait puisi Inggris Kuno dibagi oleh sebuah jeda pada bagian tengah; jeda ini disebut caesura. Setiap paruh bait memiliki dua suku kata yang mendapatkan tekanan. Suku kata pertama yang mendapatkan tekanan pada paruh bait kedua harus beraliterasi dengan satu atau kedua suku kata yang mendapatkan tekanan pada paruh pertama bait (artinya tentu saja, ialah bahwa suku kata yang mendapatkan tekanan pada paruh pertama bisa beraliterasi satu sama lain). Suku kata kedua yang mendapatkan tekanan tidak boleh beraliterasi baik suku kata yang mendapat tekanan manapun pada paruh pertama.

บทกวีของไทยสมัยโบราณเป็นศิลปะทางปาก, และความเข้าใจของมันในรูปแบบของการเขียนไม่สมบูรณ์; ตัวอย่างเช่น, เรารู้ว่ากวี (เรียกว่าการ ตูด) สามารถกับพิณเป็น, และจะมีประเพณีอื่น ๆ ทางปากที่เราไม่ทราบ.

บทกวีแสดงถึงจำนวนวรรณกรรมโบราณไทยรอดตายเล็กที่สุด, แต่วัฒนธรรมไทยโบราณมีประเพณีของปากเล่าเรื่องอุดมไปด้วย, ในแบบฟอร์มที่เขารอดตายมีน้อยมาก.

กวี

ส่วนใหญ่ไม่รู้จักชื่อของกวีไทยโบราณ; สิบสองในหมู่พวกเขาที่รู้จักกันดีจากแหล่งมาจากยุคกลาง, แต่สามารถรับรู้เพียงสี่ค่อนข้างแน่นอนจากงานในภาษาของท่านในระหว่างการ: Caedmon, บี๊ด, อัลเฟรด, และ Cynewulf. ของพวกเขาเท่านั้น Caedmon, บี๊ด, และอัลเฟรดได้ทราบชีวประวัติ.

Caedmon เป็นสุดรู้จักกันดี และถือว่าเป็นบิดาแห่งบทกวีของไทยสมัยโบราณ. เขาอาศัยอยู่ที่อารามของวิทบีย์ใน Northumbria ในคริสต์ศตวรรษที่ 7. มีเพียงหนึ่งบรรทัดเก้าของกวีนิพนธ์ที่ยังคงถูกรักษาไว้, และเรียกว่า เพลงสวดของ Caedmon. ข้อความนี้ยังเป็นงานเขียนเก่าแก่ที่สุดในภาษาของสหราชอาณาจักร:

Aldhelm, บิชอปแห่งเชอร์บอร์น (เสียชีวิต 709), หมายเหตุจากวิลเลียมของ Malmesbury ที่เขาทำเพลงฆราวาสในขณะที่ไม่พึงประสงค์มาเป็นพิณ. จำนวนมากของละติร้อยแก้วมีชีวิตรอด, แต่จะไม่มีหนึ่งไม่มีภาษาโบราณงานของเขาในสหราชอาณาจักรซึ่งยังคง มีอยู่.

Cynewulf ได้พิสูจน์แล้วว่า เป็นคนที่ยากจะระบุ, แต่ปัจจุบันงานวิจัยแนะนำว่า มาจากศตวรรษที่ 9 ในที่บางส่วนของบทกวีประกอบกับเขา รวมทั้ง ชะตาของอัครสาวก และ Elene (ทั้งสองมีอยู่ใน Buku Vercelli), และ คริสต์ II และ จูเลียนา (ทั้งสองมีอยู่ใน Buku Exeter)

[sunting] บทกวีที่กล้าหาญ

บทกวีหรือสัมผัสของไทยโบราณได้รับความสนใจมากที่สุด, โจมตีระยะไกลเกี่ยวกับอดีตนิคกล้าหาญ. ยาวที่สุด (dengan 3.182 baris), และที่สำคัญที่สุดคือ Beowulf, Nowell Codex. บทกวีนี้บอกเล่าเรื่องราวของพระเอก Geat ชื่อวูล์ฟ. รูปนี้ยังเป็นชื่อของบทกวี. การตั้งค่าของเรื่องที่เป็นสแกนดิเนเวีย, ในสวีเดนและเดนมาร์ก. เรื่องนี้ดูเหมือนว่า มีต้นกำเนิดในสแกนดิเนเวีย. ประเภทของเรื่องราวเรื่องราวถูกจัดอยู่ในประเภทของบรรณานุกรม และมี รนด์ จากบทกวีของโบราณไทยอื่น ๆ. บทกวีนี้ได้รับสถานะระดับเดียวกับมหากาพย์แห่งชาติ วูลฟ์, และมันเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับนักประวัติศาสตร์, นักมานุษยวิทยาที่, วิจารณ์ของตัวอักษร, และนักวิจัยที่นักศึกษาโลก.

นอกจากนี้ Beowulf, ยังมี kepahlawan บทกวีอื่น ๆ. เป็นบทกวีที่สองของ kepahlawan รอดบางชิ้นส่วน: ส่วน Finnsburg, retelling ของฉากต่อสู้ในอย่างใดอย่างหนึ่ง Beowulf (แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับ Beowulf มีอยู่มากที่ยังมีข้อโต้แย้ง), และ Waldere, รูปแบบของกิจกรรมชีวิตของวอลเตอร์อากีแตน. มีสองบทกวีอื่น ๆ ที่รุกรานตัวเลขอื่น ๆ กล้าหาญ: Widsith เชื่อว่าจะเป็นในส่วนครอบครัว และได้รับมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 19 เกี่ยวกับ Ermanaric และโกธิค, และประกอบด้วยรายชื่อบุคคล และสถานเกี่ยวข้องกับงานของวีรกรรม. Deor เป็นแบบสวมใส่สไตล์บทกวีน้อยจอมเวท ปลอบใจของปรัชญา, และใส่ตัวอย่างบางส่วนของวีรบุรุษที่มีชื่อเสียง, รวมทั้ง Weland และ Eormanric, ตามการตั้งค่าเรื่องของเรื่องราวของเจ้าของ.

Kronik Anglo-Saxon มีหมายเลขของบทกวีต่าง ๆ และกล้าหาญวาง. แรกสุดของปี 937 เรียกว่า การต่อสู้ของ Brunanburh, หน่วยความจำของชัยชนะของ King Athelstan สก็อตและนอร์เวย์. มีบทกวีสั้นห้า: พิชิต เมืองห้า (942); พิธีบรมราชาภิเษกของกษัตริย์เอ็ดการ์ (973); การตายของกษัตริย์เอ็ดการ์ (975); การตายของเจ้าชายอัลเฟรด (1036); และความตายของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดธรรมสักขี (1065).

บทกวีบรรทัด 325 สิทธิ การต่อสู้ของ Maldon ในหน่วยความจำของเอิร์ล Byrhtnoth และคนที่ตกอยู่ในการต่อสู้กับไวกิ้งในปี 991. ก็ถือว่าดีที่สุด, แม้ว่าจุดเริ่มต้นและสิ้นสุดไม่มี และ dilalap ไฟไหม้สูญหายต้นฉบับเท่านั้น 1731. เสียงมีชื่อเสียงมีที่สิ้นสุดของบทกวีนี้:

Puisi heroik Inggris Kuno terlestarikan secara lisan dari generasi ke generasi. Dengan munculnya agama Kristen, maka para penyalin sering kali mengadaptasi cerita-cerita Kekristenan pada cerita-cerita heroik yang lebih tua.

Puisi elegi

Berhubungan dengan cerita-cerita heroik adalah sejumlah puisi pendek dari Buku Exeter yang diperikan sebagai “elegi”^[1] หรือ “puisi kebijaksanaan”^[2][3]. Puisi-puisi ini bersifat liris dan Boethian dalam deskripsi mereka tentang keberuntungan dan kemalangan dalam kehidupan. Yang bersuasana gelap adalah The Ruin (“Reruntuhan”), yang menceritakan kebobrokan sebuah kota Romawi di Britania yang pernah jaya (kota-kota di Britania jatuh rusak setelah ditinggalkan oleh orang-orang Romawi pada awal abad ke-5, sementara orang-orang Inggris awal melanjutkan kehidupan pertanian mereka), และ The Wanderer (“Sang Pengembara”). Dalam puisi terakhir ini seorang tua menceritakan sebuah serangan yang dialaminya ketika masih muda, di mana teman-teman dekat dan kerabatnya dibunuh semua. Kenangan akan pembunuhan dan pembantaian ini tetap berada padanya seumur hidupnya. Ia mempertanyakan kebijaksanaan dari sebuah keputusan impulsif untuk melawan sebuah pasukan yang lebih kuat: orang yang bijak ikut berperang untuk “melestarikan” masyarakat sipil, dan tidak boleh tergesa-gesa untuk maju berperang tetapi harus mencari sekutu jika dalam keadaan buruk. Sang penyair tidak dapat mengagungkan keberanian hanya untuk keberanian saja. The Seafarer (“Sang Pelaut”) adalah cerita seseorang yang terbuang secara menyedihkan dari rumahnya dan harus tinggal di laut. Satu-satunya harapan untuk bebas adalah kebahagiaan sorgawi. Beberapa elegi lainnya termasuk Wulf and Eadwacer (“Wulf dan Eadwacer”), The Wife’s Lament (“Ratapan Sang Istri”), และ The Husband’s Message (“Pesan Sang Suami”). กษัตริย์อัลเฟรดมหาราชเขียนบทกวีเกี่ยวกับสถานะของรัชกาลหลวม ๆ ตามหลักปรัชญาของ Boethius เรียกว่าเป็น neoplatonik วางของ Boethius (“เพลงบทกวีของ Boethius”).

บทกวีคลาสสิกและละติน

บางส่วนของบทกวีของไทยสมัยโบราณมีการปรับตัวของข้อความของปรัชญาคลาสสิกช่วงปลาย. ยาวที่สุดเป็นการแปลของคริสต์ศตวรรษที่ 10 ของ Boethius ข้อความ berjudulkan ปลอบใจของปรัชญา อยู่ในต้นฉบับฝ้าย. อื่น ๆ ที่เป็นการ ฟีนิกซ์ ภายใน Buku Exeter, การ allegorization ของการ De ave phoenice โดย Lactantius.

บทกวีที่สั้นหลายอื่น ๆ มาจากประเพณี bestiarum (kehewanan สารานุกรม) ละติน. ตัวอย่างรวมถึง ของมัน, ปลาวาฬ และ นกกระทาการ.

บทกวีของคริสเตียน

ชีวิตของนักบุญ

Vercelli สมุดและหนังสือเอ็กเซเตอร์ประกอบด้วยสี่นานมนุษย์เกี่ยวกับชีวิตของซานโต และซานตา หรือ hagiography. นี้เป็นในหนังสือ Vercelli Andreas และ Elene. ในขณะที่เอ็กเซเตอร์ เป็นบทกวีของเขา Guthlac และ จูเลียนา.

Andreas มีความยาว 1.722 บรรทัดและที่ใกล้ที่สุดของบทกวีของไทยสมัยโบราณกับ Beowulf ในสไตล์และโทนสี. นี่คือเรื่องราวของเซนต์แอนดรูว์และเดินทางของเขาเพื่อช่วยชีวิตนักบุญมัทธิวจากการ Mermedonians. Elena เป็นเรื่องราวของ Helena ซานตา (แม่ของจักรพรรดิคอนสแตนติฉัน) และค้นพบของเขาจะเป็นจริงข้าม. ลัทธิของการข้ามความจริงในวัฒนธรรมสมัยนิยมรวมทั้งชาวแองโกล-แซกซันในไทยและบทกวีนี้มาจาก mempopulerkannya.

Guthlac เป็นจริงสองบทกวีเกี่ยวกับ Guthlac เซนต์จากสหราชอาณาจักร (คริสต์ศตวรรษที่ 7). จูเลียนา เป็นเรื่องราวของบริสุทธิ์ martyr จูเลียน่าของ Nicomedia.

คัมภีร์แปล

จูเนียสฉบับประกอบด้วยสามการแปลข้อความในพระคัมภีร์เดิม. นี้เป็นการเขียนบางส่วนของพระคัมภีร์ในภาษาของไทยโบราณ, ไม่ได้แปลอย่างแท้จริง, อย่างไรก็ตามดังนั้นการถ่ายทอด, ทำให้บางครั้งเป็นบทกวีที่สวยงามที่สามารถมองได้อย่างอิสระ. แรกและยาวที่สุด หนังสือปฐมกาล. ประการที่สองคือการ หนังสืออพยพ. และที่สามคือ หนังสือดาเนียล.

Nowell Codex ประกอบด้วยกวีในคัมภีร์จึงถ่ายทอดลงไว้หลังจาก Beowulf, และเรียกว่า Judith, retelling เป็นเรื่องราวของ Judith. แต่ไม่มีอิทธิพลกับธรรมเทศนา Judith โดย Aelfric, ที่บอกเล่าเรื่องราวเดียวกันจากพระคัมภีร์ใน alliteration ร้อยแก้ว.

หนังสือเพลงสวดสดุดีการ หนังสือสดุดี 51-150 ยัง รอดตาย, ต่อแบบร้อยแก้ว 50 วัดของบทแรก. ทำให้เชื่อว่าเมื่อมี หนังสือเพลงสวดสดุดีสมบูรณ์อิงหลักฐานนี้, แต่เท่านั้น 150 ผู้รอดชีวิตแรก.

มีบางคำแปลในรูปของบทกวีจาก กลอเรียในโอ Excelsis, คำอธิษฐานของพระเจ้า, และความเชื่อของอัครสาวก (คำอธิษฐานของ Shahada สั้น). นอกจากนี้ ยังมีบทสวดมนตร์และสุภาษิต.

บทกวีของคริสเตียน

เพิ่มคัมภีร์ จึงถ่ายทอดจากบางส่วนของบทกวีทางศาสนาเดิม, มักน้อยจอมเวท และไม่เล่าเรื่อง.

เอ็กเซเตอร์หนังสือประกอบด้วยหมายเลขของบทกวีที่ได้รับ พระเยซูคริสต์, และแบ่งเป็น พระคริสต์ฉัน, คริสต์ II และ คริสต์ III.

ที่ถือเป็นหนึ่งในบทกวีสวยงามที่สุดของไทยโบราณคือ ความฝันของการรูด, มีอยู่ในหนังสือ Vercelli. มันเป็นความฝันวิวรณ์หนึ่งเกี่ยวกับพระคริสต์บนไม้กางเขน, กับกากบาท personified พูดคุย:

ฝันขึ้นข้ามความไว้วางใจ, และฝันจบลง ด้วยการเปิดเผยของของสวรรค์.

มีจำนวนของการถกเถียงทางศาสนาบทกวี. สูงสุดคือ คริสต์และซาตาน (“คริสต์และซาตาน”) ในสคริปต์ของจูเนียส. บทกวี recounts ความขัดแย้งระหว่างคริสต์และซาตานในเวลาสี่สิบในทะเลทราย. อื่น ๆ เป็นประเภทของบทกวี โซโลมอนและดาวเสาร์ (“โซโลมอนและดาวเสาร์”), รอดตายจำนวนของชิ้นส่วนที่เป็นข้อความ, ดาวเสาร์มีเซ็กส์เป็นการโต้วาทีกับกษัตริย์โซโลมอนฉลาดเล่น.

บทกวีอื่น ๆ

บทกวีในรูปแบบอื่น ๆ ยังมีอยู่ในวรรณกรรมของการรวมไทยโบราณ teka-teki, บทกวีที่สั้น, GNOME, และบทกวีเพื่อจดจำรายการ mnemonik-รายชื่อ.

เอ็กเซเตอร์หนังสือประกอบด้วยคอลเลกชันของ 95 teka-teki. คำตอบไม่ได้ถูกกำหนด, บางส่วนของพวกเขาจะยังคงปริศนาจนตอนนี้และคำตอบของคำสุจริต.

แล้วมีสัมผัสสัมผัสเขียนบนขอบขอบของต้นฉบับที่ให้คำแนะนำทางปฏิบัติ. มีการแก้ไขการสูญเสียของปศุสัตว์, วิธีการจัดการกับการเกิดของปลาย, ฝูงผึ้ง ฯลฯ. ยาวที่สุดชื่อว่า เสน่ห์เก้าสมุนไพร (“ยาเก้าพระเครื่อง”) และอาจจะมีต้นกำเนิดศาสนา.

มีพวงของบทกวี mnemonik ออกแบบมาสำหรับการเรียนรู้รายการและรายการ ของชื่อ และ เพื่อให้สิ่งที่ถูก. บทกวีเหล่านี้เรียกว่า Menologium, ชะตาของอัครสาวก (“ชะตาของอัครสาวก”), บทกวีคาถา (“บทกวีเกี่ยวกับ Runa”), ฤดูกาลสำหรับ 'ศีล' (“ระยะเวลาของการถือศีลอด”), และ คำแนะนำสำหรับคริสเตียน (“Pengajaran bagi Orang-orang Kristen”).

Ciri-ciri khas puisi Inggris Kuno

Simile dan metafora

Puisi Inggris Kuno memiliki ciri bahwa dalam tipe ini secara relatif tidak banya simile. Ini merupakan ciri khas gaya penulisan puisi Inggris Kuno dan merupakan akibat dari baik strukturnya, maupun kecepatan di mana lukisan-lukisan diterapkan dan dengan ini tidak bisa untuk secara efektif mendukung majas simile yang luas. Sebagai contoh, wiracarita Beowulf memuat paling banyak lima simile, dan semuanya dalam bentuk pendek. Di sisi lain hal ini sungguh bertolak belakang dengan ketergantungan puisi Inggris Kuno terhadap penggunaan metafora, terutama yang dicapai dengan penggunaan kennings. Contoh yang paling menonjol terdapat di The Wanderer di mana sebuah pertempuran dirujuk sebagai “badai tombak”.^[4]. Cara perujukan terhadap pertempuran seperti ini memberi kita kesempatan untuk melihat bagaimana orang Inggris Kuno memandang sebuah pertempuran: sebagai tak terduga, kacau, kejam, dan mungkijn bahkan merupakan sebuah tugas dari alam. Dengan unsur-unsur gaya dan tematik inilah seseorang harus menghadapi puisi Inggris Kuno.

Aliterasi

Puisi Inggris Kuno secara tradisional beraliterasi. Artinya ialah bahwa bunyi-bunyi (biasanya konsonan pada posisi awal) diulang-ulang pada baris yang sama. Sebagai contoh di Beowulf terdapatkan pada baris weras on wil-siþ wudu bundenne^[5] “seseorang pada perjalanan yang diinginkan menuju ke kapal”, kebanyakan kata-kata beraliterasi pada konsonan “w”. Bentuk aliterasi ini sungguh tersebar luas dan penting sehingga pada baris Beowulf yang baru dikutip ini, kemungkinan sang penyair bermula menggunakan kata wil-siþ (“perjalanan yang diinginkan” gagasan terpenting baris ini) dan lalu meletakkan kata-kata lainnya di baris ini yang beraliterasi dengannya. Sungguh pentinglah aliterasi sehingga hal inilah yang menjadi esensi baris secara keseluruhan. Hal ini bukanlah sesuatu hal yang aneh pada studi tradisi lisan pada transkripsi.

Jeda

Puisi Inggris Kuno juga memiliki ciri khas adanya pembagian baris berupa jeda Jerman (caesura). Selain menambah tempo setiap baris, jeda ini juga mengelompokkan setiap baris menjadi dua kuplet.

Elaborasi

Puisi Inggris Kuno memiliki gaya dramatis tempo yang cepat, dan dengan ini cenderung tidak terpengaruh oleh hiasan luas yang bisa, katakan, ditemukan pada sastra Keltik pada masa yang sama.

Di mana seorang penyair Keltik kontemporer bisa menggunakan 3 หรือ 4 simile, seorang penyair Inggris Kuno bisa saja hanya memasukkan sebuah kenning ก่อนเรื่องราวที่ต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว.

สหราชอาณาจักรโบราณร้อยแก้ว

มีขนาดใหญ่กว่าหมายเลขของบทกวีจำนวนร้อยแก้วของไทยโบราณที่มีชีวิตรอด. ของร้อยแก้วรอดตาย, เป็นส่วนใหญ่การแปลของพระธรรมเทศนาและงานด้านศาสนาในละติน. สหราชอาณาจักรโบราณร้อยแก้วปรากฏครั้งแรกในศตวรรษที่ 9, และต่อไปจนถึงศตวรรษที่ 12 ที่คัดลอก.

คริสเตียนร้อยแก้ว

ผู้เขียนไทยโบราณรู้จักกันอย่างกว้างขวางมากที่สุดคือ อัลเฟรด คิง, ผู้แปลหนังสือจากภาษาละตินเป็นภาษาของโบราณของไทย. รวมการแปลนี้: การดูแลอภิบาล การทำงานของเกรกอรีมหาราช, คู่มือสำหรับศิษยาภิบาลในการควรกระทำปฏิบัติหน้าที่; ปลอบใจของปรัชญา โดย Boethius; และ Soliloquies การ โดยเซนต์ออกัสติน. อัลเฟรดยังรับผิดชอบสำหรับการแปล 50 สดุดีเข้าไปในอังกฤษ. ที่สำคัญมากแปลภาษาอังกฤษเก่าแล้วเสร็จโดยคู่ค้าอื่น ๆ รวมทั้งอัลเฟรด: ประวัติความเป็นมาของโลก โอ Orosius, งานที่จะมาพร้อมกับ เมืองของพระเจ้า ผลงานของออกัสตินแห่งฮิปโป; โต้ตอบเกรกอรี; และ พระประวัติของคนอังกฤษ เรือประจัญบาน.

Ælfricของ Eynsham, เขียนในช่วงปลายศตวรรษที่ 10 และต้นศตวรรษที่ 11. ที่ใหญ่ที่สุดและใช้งานมากที่สุดในฐานะนักเขียนพระธรรมเทศนาภาษาอังกฤษ, คัดลอกและปรับตัวยังคงมีการใช้ถึงศตวรรษที่ 13. เขายังเขียนชีวประวัติของนักบุญ, งานเก่าอังกฤษกับระยะเวลา, ตัวอักษรพระ, หกเล่มแรกของการแปลพระคัมภีร์, แปลระหว่างแถวและส่วนอื่น ๆ ของพระคัมภีร์รวมทั้งสุภาษิต, หนังสือของภูมิปัญญา, dan Kitab Yesus bin Sirakh.

Terdapat pada kategori yang sama seperti Aelfric, dan orang semasa adalah Wulfstan II, uskup agung York. Khotbah-khotbahnya sungguh stilistik. Karyanya yang paling ternama adalah Sermo Lupi ad Anglos di mana ia menyalahkan dosa-dosa orang Britania sehingga sampai diinvasi orang Viking. Ia juga menulis sejumlah teks-teks hukum kerohanian Institutes of Polity และ Canons of Edgar.

Salah satu teks tertua Inggris Kuno dalam bentuk prosa adalah Martyrology, informasi mengenai orang suci dan martir menurut hari lahir mereka dan hari raya dalam kalender gerejawi. Teks ini terlestarikan pada enam fragmen. Diyakini teks ini berasal dari abad ke-9 oleh seorang penulis Mercia anonim.

Kumpulan tertua khotbah gerejawi adalah Homili Blickling dalam Buku Vercelli dan berasal dari abad ke-10.

มีจำนวนของประวัติชีวิตคนบริสุทธิ์ในร้อยแก้ว. นอกเหนือจากที่เขียน โดย Aelfric มีร้อยแก้วเกี่ยวกับชีวิตของ Guthlac Santao (Buku Vercelli), ชีวิตของนักบุญมาร์กาเร็ตและชีวิตของชาดเซนต์. นอกจากนี้ มีประวัติชีวิตสี่ในต้นฉบับของจูเลีย: หมอนเจ็ดเอเฟซัส, เซนต์แมรี่ของอียิปต์, เซนต์มิวเรียล, และยูโฟรเซ เนเซนต์.

และจากนั้น ก็มีหลายคำแปลของไทยโบราณจากหลายส่วนของพระคัมภีร์. Aelfric แปลหนังสือหกครั้งแรกของการ (Hexateuch). แล้ว ยังมีการแปลของพระวรสาร. เป็นที่นิยมมากที่สุด พระกิตติคุณทูลพระองค์, อื่น ๆ รวมทั้ง พระวรสารนักบุญมัทธิวหลอก, Vindicta salvatoris, วิบัติของเซนต์พอล และ โทมัส rev“^[6].

คลังข้อความขนาดใหญ่ที่สุดของไทยโบราณพบในข้อความทางกฎหมายที่รวบรวม และบันทึก โดยบ้านของบูชาอย่างใดอย่างหนึ่ง. ข้อความเหล่านี้รวมถึงชนิดต่าง ๆ ของ: หมายเหตุบริจาคของขุนนาง, พินัยกรรม, เอกสารของการปลดปล่อย, รายชื่อหนังสือและ relikwi, หนังสือในเซสชันของศาล, ระเบียบ และข้อบังคับของสมาคม. ข้อความเหล่านี้ทั้งหมดทำหน้าที่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สังคมของรอบระยะเวลาของไทยโบราณ, แต่มีค่าของวรรณกรรม. Sebagai contoh, บางกรณีคดีน่าสนใจที่มองเห็นจากจุดชมวิวของ retorikanya ใช้.

ร้อยแก้วที่ฆราวาส

Kronik Anglo-Saxon ความเป็นไปได้ของการเริ่มต้นเวลาของกษัตริย์อัลเฟรด และต่อไป 300 ปีเป็นบันทึกทางประวัติศาสตร์ของประวัติศาสตร์แองโกล-แซ็กซอน.

ตัวอย่างหนึ่งของโรมัน (หนังสือนิทาน) คลาสสิกมีชีวิตรอด, นี้เป็นส่วนของการแปลภาษาละติน Apollonius ของ Tyana โดย Philostratus (220 คริสเตียน), จากศตวรรษที่ 11.

Byrhtferth แรมซีย์ถูกสงฆ์เขียนไทยโบราณภาษาในเวลาเดียวกันเป็น Aelfric และ Wulfstan, ซึ่งหนังสือของเขา Handboc และ ด้วยตนเอง merupakan makalah matematika dan retorika.

Aelfric juga menulis dua karya neo-sains, Hexameron และ Interrogationes Sigewulfi, yang membicarakan cerita Penciptaan. Ia juga menulis sebuah tatabahasa dan glosarium dalam bahasa Inggris Kuno yang disebut ละติน, yang kemudian dipakai oleh para peneliti yang tertarik untuk mempelajarai bahasa Perancis Kuno karena karya ini diberi terjemahan antarbaris dalam bahasa Perancis Kuno.

Lalu banyak pula pedoman dan penghitungan dalam menemukan hari-hari raya, dan tabel mengenai penghitungan pasang-surut dan musim bulan.

Dalam Kodeks Nowell terdapat teks The Wonders of the East yang juga memuat sebuah peta dunia luar biasa, dan ilustrasi lain-lainnya. Selain itu kodeks yang sama juga memuat Alexander’s Letter to Aristotle. Karena ini merupakan manuskrip yang sama yang memuat Beowulf, ผู้เชี่ยวชาญคาดการณ์ว่า เป็นไปได้ของฉบับนี้คือ ชุดของวัสดุเกี่ยวกับสถานและสิ่งมีชีวิตที่แปลกใหม่.

มีจำนวนของผลงานทางการแพทย์ที่น่าสนใจ. มีการแปล หอพรรณไม้ Apuleius ด้วยภาพประกอบน่าสนใจ และพบพร้อมกับการ Medicina เด Quadrupedibus. คอลเลกชันสองของข้อความ หัวล้านของ Leechbook, หนังสือจากคริสต์ศตวรรษที่ 10 ที่มีสมุนไพรและการดำเนินงานบำบัดรักษาบาง. ที่สามเรียกว่าคอลเลกชัน Lacnunga, อิงจากมนตรา, เพลงมีมนต์ขลัง, และร่าย.

ข้อความทางกฎหมายของไทยโบราณเป็นส่วนใหญ่ และสำคัญของ corpus นี้. ข้างหน้าของศตวรรษที่ 12, จัดเป็นคอลเลกชันขนาดใหญ่สอง (lihat Textus Roffensis). พวกเขารวมถึงกฎหมายของพระมหากษัตริย์, เริ่ม มีผู้ Aethelbert เคนท์, และข้อความบนเรื่องและบางสถานที่ในประเทศ. ตัวอย่างที่น่าสนใจคือการ Gerefa ซึ่งแสดง ที่นี้มีหน้าที่ของตัว รีฟ ในบ้านคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ซับซ้อน. แล้ว ยังมีเอกสารทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับบ้านของบูชาจำนวนมาก.

ศาสตร์

วรรณคดีไทยโบราณไม่ไม่พินาศ ด้วยการพิชิตนอร์มันในปี 1066. พระธรรมเทศนาต่าง ๆ และงานอื่น ๆ ยังคงสามารถอ่าน และใช้ในบางส่วน หรือทั้งหมดผ่านศตวรรษที่ 14, แล้ว dikatalogisasikan สไตล์เพิ่มเติม. ในระหว่างการปฏิรูป, เมื่ออารามถูกละลาย และกระจายห้องสมุด, ต้นฉบับเหล่านี้ถูกรวบรวม โดยใช้ผู้ขายหนังสือและบ้านของนักวิทยาศาสตร์. เหล่านี้รวม Laurence Nowell, ปาร์คเกอร์แมทธิว, โรเบิร์ตบรูซฝ้ายและ Humfrey Wanley. เมื่อเริ่มต้นศตวรรษที่ 17 ประเพณีของ lexicography และคู่มือวรรณกรรมของไทยโบราณ. ครั้งแรกโดย William Somner และ berjudulkan Dictionarium Saxonico-ติน-Anglicum (1659). พจนานุกรมในศตวรรษที่ 19 ซึ่งเสร็จสมบูรณ์ โดย Thomas Toller เนย์ในบุกเบิก lexicographer โจเซฟบอสเวิร์ท 1898 และเรียกว่า พจนานุกรมการแองโกล-แซ็กซอน, ปรับปรุง โดย Alistair แคมป์เบลใน 1972.

เนื่องจากภาษาของโบราณของไทยเป็นหนึ่งในภาษาเขียนครั้งแรก, แล้วเพ่งจากคริสต์ศตวรรษที่ 19 ค้นหารากของ “วัฒนธรรมแห่งชาติ” ยุโรป (ดูชาตินิยมโรแมนติก) สนใจโดยเฉพาะกับไทยในวรรณคดีโบราณ, และภาษาของไทยโบราณได้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของหลักสูตรมหาวิทยาลัยถาวร. ตั้งแต่สงครามโลก, มีเพิ่มให้ได้ดอกเบี้ยในต้นฉบับตัวเอง. Neil Ker, Palaeography เป็นผู้เชี่ยวชาญ, การเผยแพร่ แคตตาล็อกของแองโกล-แซ็กซอนที่ประกอบด้วยต้นฉบับ การหยุดพักใน 1957, และปี 1980 ต้นฉบับโบราณเกือบทั้งหมดของสหราชอาณาจักรได้ประกาศไปแล้ว. J.R. R. เขามีชื่อเป็นคนที่สร้างความเคลื่อนไหวการมองภาษาโบราณของไทยเป็นเรื่องมากกว่าทฤษฎีวรรณกรรมในกระดาษของเขาบรรลุ Beowulf: มอนสเตอร์และนักวิจารณ์ (1936).

วรรณคดีไทยโบราณมีอิทธิพลสำคัญในวรรณคดีสมัย. แปลบางโดดเด่นรวมถึงคำแปลของวิลเลียมมอร์ริส Beowulf และการแปลเอสราปอนด์ The Seafarer. สามารถมองเห็นอิทธิพลของกวีนิพนธ์กวีสมัย T. S. Eliot, เอสราปอนด์และ w. H. Auden. หลายเรื่องราวและข้อกำหนดของบทกวีที่กล้าหาญที่จะพบใน ฮอบบิท, ดออฟเดอะริงส์ และอื่น ๆ อีกมากมาย.

เชิงอรรถ

Rujukan

• Joseph Bosworth (1889). พจนานุกรมการแองโกล-แซ็กซอน
• Alistair Campbell (1972). Englarged Addenda and Corrigenda
• Angus คาเมรอน (1982). “Anglo-Saxon Literature”. พจนานุกรมของยุคกลาง. ISBN 0-684-16760-3